64 bitowy firefox, java i flash plugin pod linuxem

W końcu jest! 64-bitowy plugin do javy i flash player do firefoxa. Jak dotąd użytkownicy 64-bitowego linuxa mieli do wyboru firefoxa bez pluginów do flasha i javy lub wersję 32-bitową, co wymagało pewnych kombinacji. Ewentualnie firefoxa 64-bitowego z 32-bitowymi pluginamy, co wymagało jeszcze większych kombinacji. Teraz w końcu możemy mieć w pełni 64-bitową przeglądarkę, z 64-bitowymi pluginami. I kombinacji też przy tym mniej ;)

Jak to zrobić

"Przepis" dotyczy ubuntu, ale na innych dystrybucjach powinno być podobnie. Najpierw ściągamy javę 1.6.0_12 early access i flash playera.

Jeśli java ściągnięta jest w postaci pliku .bin, po prostu go uruchamiamy (wcześniej dając mu taką możliwość np. przez chmod +x). Spowoduje to wypakowanie javy do katalogu jre1.6.0_12. Katalog ten przenosimy np. do /usr/lib/jvm (jako root lub przez sudo).

Rozpakowujemy flash playera. Jest to jeden plik libflashplayer.so. Kopiujemy ten plik do katalogu /usr/lib64/mozilla/plugins/

W tym też katalogu tworzymy link do pluginu javy:
ln -s /usr/lib/jvm/jre1.6.0_12/lib/amd64/libnpjp2.so /usr/lib64/mozilla/plugins/libnpjp2.so

I to wszystko! Uruchamiamy teraz 64-bitowego firefoxa i już możemy się cieszyć przeglądarką z javą i flashem. W dodatku jest ona oryginalna, systemowa, czyli update'y do niej będą się pojawiały w repozytorium.

Wrażenia z Netbeans Day 2008 - Poznań

Dopiero co wróciłem z konferencji Netbeans Day w Poznaniu. Konferencja była na naprawdę bardzo wysokim poziomie, z 6 prezentacji 4 bardzo mi się podobały.

Większość prezentacji traktowała o Netbeans Rich Client Platform. Temat raczej nie przyda mi się w praktyce, ale i tak było bardzo ciekawie.

Adam Bien pokazał prawdziwy show z Netbeansem w roli głównej. Nie wiedziałem że to narzędzie ma aż takie możliwości, będę musiał częściej go używać. Najfajniejsze jest to, że ma zintegrowane różne pożyteczne funkcje w jednym narzędziu, podgląd bazy danych (naprawdę fajny, tego akurat używam od dawna), serwera JEE, deployment za pomocą jednego kliknięcia, tworzenie producentów i konsumentów JMS, wsparcie dla JSF, długo by wymieniać. No i coś czego "out of the box" nie ma ani Eclipse ani IDEA - UML i reverse engineering.

Dziwi mnie że było tak mało ludzi. Sala nie była duża, a nie była wypełniona chyba nawet w połowie. Może jest to spowodowane tym że Netbeans jest wciąż mało popularnym środowiskiem. Sam nie używam go jako swojego podstawowego IDE, ale to znaczy że go za dobrze nie znam, więc tym bardziej warto go poznać. Cóź, Ci co nie przyjechali dużo stracili, namawiam do wybrania się na tę konferencję przy następnej edycji, ja na pewno pojadę.

Nadać plikowi takie same prawa dla grupy jakie ma dla właściciela - skrypcik w Rubym

Poniżej prosty (w miarę) skrypcik w rubym, nadający plikom takie same uprawnienia dla grupy, jak dla właściciela. Przydatne jeśli chcemy korzystać z Subversion za pomocą protokołu svn+ssh - wtedy użytkownik musi mieć odpowiednie uprawnienia do plików w repozytorium.

def give_rights_of_owner_to_group(file_path)
s = File::Stat.new((file_path))
rights = sprintf('%o', s.mode)
all = rights[-1,1]
group = rights[-2,1]
owner = rights[-3,1]
beginning = rights[0..-4]

new_rights = "#{beginning}#{owner}#{owner}#{all}".to_i 8
puts "#{(file_path)}: #{rights} #{sprintf('%o', new_rights)}"

File.chmod(new_rights, file_path)
end

def chmod_all_files_in_dir(dir_path)
Dir.open(dir_path) do |d|
  d.each do |fn|
    if not fn =~ /^(\.\.?)$/
      file_path = File.expand_path(d.path + File::Separator + fn)
      give_rights_of_owner_to_group file_path
    
      if File.directory? file_path
        chmod_all_files_in_dir file_path
      end
    end
  end
end
end

if $*.empty?
chmod_all_files_in_dir(".")
else
chmod_all_files_in_dir($*[0])
end

Używa się podając jako parametr katalog w którym chcemy zmienić uprawnienia (czyli katalog repozytorium Subversion). Uruchomione bez parametru zmienia uprawnienia w bierzącym katalogu. Oczywiście żeby zmienić uprawnienia do pliku którego nie jesteśmy właścicielem musimy skrypt uruchamiać z prawami roota. Czyli uruchamiamy tak:
sudo script.rb /home/svn/repository

Instalacja subversion pod ubuntu (lub innym linuxem)

Zainstalowanie subversion pod ubuntu jest stosunkowo proste. Przede wszystkim trzeba ściągnąć pakiet svn

sudo apt-get install subversion

Subversion zainstalowane, teraz trzeba utworzyć repozytorium. Zanim to jednak zrobimy, warto utworzyć użytkownika specjalnie dla subversion.

sudo adduser svn

Teraz możemy już utworzyć repozytorium. Najlepiej od razu jako użytkownik svn.
sudo -u svn mkdir /home/svn/repository
sudo -u svn svnadmin create /home/svn/repository

Ok, mamy repozytorium. Dostać się do niego można na kilka sposobów, używając różnych protokołów.

file://

Dostęp bezpośrednio przez system plików. Aby go uzyskać wystarczy komenda

svn info file:///home/svn/repository

svn to wywołanie klienta subversion, info mówi że chcemy tylko ściągnąć informacje o danym repozytorium, a to co później to protokół i adres repozytorium.

Kontrola dostępu na poziomie dostępu do plików. Tzn. jeśli user który odpala tę komendę ma dostęp do odczytu plików w repozytorium, to może je odczytać, jeśli ma uprawnienia także do zapisu, to może zapisać.

svn://

To jest specjalny protokół subversion. Nieszyfrowany. Aby połączyć się z serwerem należy go najpierw uruchomić:

sudo -u svn svnserve -d -r /home/svn/repository

sudo -u svn jest po to, żeby serwer uruchomić jako użytkownik svn. Musi on być uruchomiony przez użytkownika, który ma dostęp do plików zarówno do odczytu jak i zapisu.
-d oznacza że uruchamiamy serwer w trybie deamon
-r to położenie naszego repozytorium w systemie plików

I teraz już możemy się odwołać do repozytorium przez klienta svn:

svn info svn://localhost

Co bardziej dociekliwi zauważą, że tutaj nie trzeba podawać ścieżki do repozytorium. Wystarczy, że podaliśmy ją serwerowi, a on już na odpowiednim porcie "podaje" co trzeba.

Tutaj dostęp kontrolujemy za pomocą mechanizmów Subversion. W katalogu /home/svn/repository/conf znajduje się plik svnserve.conf
Możemy odkomentować linijki

# anon-access = read
# auth-access = write

Są to domyślne ustawienia oznaczające odczyt dla każdego, zapis tylko dla zautoryzowanych użytkowników. Możliwe wartości to read, write i none. Żeby użytkownicy mogli się logować, musimy jeszcze odkomentować linijkę

# password-db = passwd

Jest to wskazanie na plik, w którym trzymane są nazwy i hasła użytkowników. Jeśli ścieżka nie jest podana, odnosi się do katalogu conf. Nazwy i hasła w tym pliku trzymane są w czystym tekście, w postaci niezaszyfrowanej, więc ważne jest odpowiednie ustawienie dostępu do tego pliku.

svn+ssh://

Tak jak wyżej, z tą różnicą, że połączenie jest szyfrowane i nie potrzebujemy startować serwera. Poza tym nie jest używany plik passwd. Są jednak używane ustawienia anon-access i auth-access. W tym przypadku zautoryzowany użytkownik to taki, któremu udało się zautoryzować przez ssh.

http://

Aby udostępnić repozytorium Subversion przez HTTP potrzebny jest serwer Apache. Instalujemy więc apache'a:

sudo apt-get install apache2 libapache2-svn

Teraz należy odpowiednio zmodyfikować plik /etc/apache2/mods-enabled/dav_svn.conf Modyfikacje polegają głównie na odkomentowaniu poszczególnych linii:

<Location /svn>
DAV svn
#Tutaj ścieżka do naszego repozytorium
SVNPath /home/svn/repository

#Konfiguracja sposobu autoryzacji
AuthType Basic
AuthName "Subversion Repository"
AuthUserFile /etc/apache2/dav_svn.passwd

#Dzięki tym trzem liniom każdy ma dostęp do odczytu, ale tylko
#zautoryzowani użytkownicy do zapisu
<LimitExcept GET PROPFIND OPTIONS REPORT>
Require valid-user
</LimitExcept>

</Location>

Serwer skonfigurowany, dostęp jako tako też, teraz należałoby ustawić plik /etc/apache2/dav_svn.passwd. Plik ten podaliśmy powyżej jako plik z hasłami. Aby dodać do niego użytkownika, należy wykonać komendę

htpasswd /etc/apache2/dav_svn.paswd franek

System zapyta jeszcze o hasło dla franka, i użytkownik franek zostanie dodany do pliku. Od tej chwili będzie mógł autoryzować swój dostęp do naszego repozytorium subversion.

Serwer apache uruchamiany jest z prawami użytkownika www-data. Nie ma on dostępu do naszego repozytorium, więc musimy mu taki dostęp nadać. Możemy to zrobić na dwa sposoby:
1. Dodać użytkownika www-data do grupy svn i dać poszczególnym plikom i katalogom w repozytorium możliwość zapisu dla grupy
2. Zmienić właściciela repozytorium na www-data.

Użyjemy tutaj drugiego sposobu ze względu na jego prostotę ;)

sudo chown -R www-data:www-data /home/svn

Teraz tylko zrestartować apache'a

sudo /etc/init.d/apache2 restart

I możemy korzystać z repozytorium pod adresem http:///svn

https://

Dostęp szyfrowany przez http jest taki sam jak dostęp nieszyfrowany, z tym że do apache'a trzeba dodać certyfikat SSL.

Zostań dawcą szpiku - to nie takie straszne jak się wydaje

Dzisiaj nie będzie o javie. Nie będzie też o komputerach, informatyce, elektronice, nawet o fizyce albo matematyce nic nie będzie.

Jak zakładałem tego bloga to postanowiłem że będzie tylko o javie, programowaniu i pochodnych, ale co tam, mój blog i mogę sobie z nim robić co mi się podoba ;) Więc dzisiaj właśnie łamię tę zasadę. W celu jak najbardziej szczytnym, mianowicie propagowania idei "przeszczepiania" szpiku.

Właśnie, "przeszczep". "Przeszczepić szpik kostny", "zostać dawcą szpiku" - brzmi dość drastycznie, co? Brzmi jakby mieli nam otworzyć nogę, kość, i wysysać z niej szpik? Otóż nic bardziej mylnego!

Szpik pobiera się na dwa sposoby. Jeden to zwykłe pobranie krwi - normalnie igła w żyłę, jak na stacji krwiodawstwa czy u lekarza. We krwi mamy komórki krwiotwórcze, i to wystarcza. Z nich organizm biorcy zbuduje sobie swój zdrowy szpik na miejsce starego, chorego. Tak mi się przynajmniej wydaje, jeśli się mylę to liczę że ktoś lepiej zorientowany mnie poprawi.

Drugi sposób (1% zabiegów) polega rzeczywiście na pobraniu szpiku z kości. W znieczuleniu ogólnym wbija się dwie igły w udo. Następnego dnia (albo nawet jeszcze tego samego) wychodzimy ze szpitala. Zostają tylko dwie małe dziurki. To wszystko. Koniec. "Mission accomplished". Uratowałeś życie.

Więcej informacji na stronach:
http://www.poltransplant.org.pl/crndsikp.html
http://www.szpik.info/index.php
http://commed.pl/zostan-dawca-szpiku-kostnego-vt12799.html

A byłbym zapomniał. Do napisania tego posta skłoniła mnie dość szokująca informacja. Otóż ponad 90% polskich chorych uratowanych dzięki przeszczepowi szpiku dostało szpik od obywateli Niemiec. Dlaczego? Bo Niemcy mają w swoim rejestrze zarejestrowanych 3 mln. dawców, a Polska... 40 tys.

Przy najbliższej okazji (znaczy przy najbliższym oddawaniu krwi, hehe) idę się zarejestrować.

"JBoss Seam Simplicity and Power Beyond Java EE" - recenzja

Dzięki Leszkowi Gruchale i Szczecińskiemu JUGowi, dostałem książkę "JBoss Seam Simplicity and Power Beyond Java EE" Michaela Juntao Yuana i Thomasa Heute. Przeczytałem ją, pora się zrewanżować i napisać recenzję.

"JBoss Seam..." to bardzo dobra książka. Daje wiedzę potrzebną do pisania aplikacji w tym frameworku, dołączonych jest wiele przykładów. Na początku autorzy wyjaśniają czym jest Seam, a jest co wyjaśniać, bo ten framework dość mocno różni się od innych o podobnych zastosowaniach. Wiedza w książce przedstawiona jest w jasny, zrozumiały sposób, za to duży plus.

Podczas programowania w Seamie, jak wszędzie, możemy napotkać na problemy. Debugowanie kodu samego frameworku nie jest raczej najlepszym pomysłem. Jest on skomplikowany i pisany z myślą właśnie o tym, żeby go używać, nie debugować. Książka opisuje sposoby "debugowania" wbudowane w sam framework, tak zwane "debug pages". Bardzo użyteczna funkcjonalność, pozwala nie tylko zobaczyć stacktrace, ale także stan sesji czy drzewo komponentów.

Jest też rozdział poświęcony procesom i regułom biznesowym. Ich obsługa jest wbudowana w Seam. Aby przedstawić co to takiego, w książce jako przykład jest system ticketów. Użytkownik się loguje, ma listę zadań, wybiera któreś z nich i od tego momentu jest ono do niego przydzielone. Otóż nie musimy zapisywać nigdzie w bazie danych że dane zadanie przydzielone jest do danego użytkownika, wystarczy że nadamy komponentowi Ticket scope = BUSINESS_PROCESS, o resztę zadba Seam.

Jest rozdział poświęcony testowaniu, które także framework mocno wspiera przez dostarczanie narzędzi pozwalających robić w testach to, co normalnie robi kontener (wstrzykiwanie zależności, "mockowanie" bazy danych, transakcji itp.).

W innym rozdziale opisane są sposoby uruchamiania aplikacji Seamowych w kontenerach nie dających funkcjonalności EJB3, np. Tomcat.

Brakowało mi w tej książce dwóch rzeczy. Zaznaczam jednak, że nie uważam tego za jej wady. Jedna rzecz to więcej informacji na temat samego EJB3 i JSF. Autorzy zakładają, że takie informacje czytelnik już posiada, ja jadnak wolałbym żeby więcej ich zawarli w książce. Rzecz druga to tzw. "internals", czyli to tam jest "w środku". Jak już wspomniałem Seam został raczej napisany z założeniem że taka wiedza nie jest użytkownikowi potrzebna, i dlatego też pewnie nie znalazła się w książce, jednak ja takie rzeczy po prostu lubię wiedzieć.

Polecam tę książkę każdemu kto chciałby pisać aplikacje w Seamie, a jeszcze nie wie jak to się robi.

Mockito

Dzisiaj chciałbym przedstawić Wam ciekawą bibliotekę do mocków. Na początek jednak pokrótce opiszę, co to takiego te mocki.

Mock - z angielskiego "udawać", "imitować". W programowaniu "mock object" oznacza obiekt, który udaje inny obiekt. Najlepiej chyba będzie wyjaśnić to na przykładzie.

Załóżmy, że mamy klasę Caller, realizującą połączenia telefoniczne, i klasę Phone, reprezentującą telefon (numer) na który można dzwonić. Przy wywołaniu metody call, nasza klasa powinna wywołać na obiekcie Phone metodę connect, po czym w zależności od tego co ona zwróci talk lub disconnect. Zatem po kolei wywołania wyglądają tak:
1. caller.call(Phone phone) Wewnątrz obiektu caller:
2. phone.connect
3. phone.disconnect lub phone.talk

Załóżmy teraz, że piszemy test dla klasy Caller. Nie możemy lub nie chcemy (a często nawet nie powinniśmy) używać w nim obiektu Phone. Może być problem z dostępem do niego (np. testujemy nie mając dostępu do środowiska z podłączonymi telefonami), możemy nie chcieć z niego korzystać (nie chcemy na prawdę gdzieś dzwonić). W takiej sytuacji z pomocą przychodzą nam właśnie mock objects. "Zmockujemy" sobie obiekt klasy Phone i jego będziemy używać.

Wszystkie biblioteki do mocków dadzą sobie radę jeśli Phone będzie interfejsem. Większość da sobie radę także jeśli będzie zwykłą klasą. Do tej większości należy Mockito, które chciałbym dzisiaj opisać. Aby uzyskać sztuczny obiekt Phone, robimy tak:

Na początku potrzebny jest import Mockito. Aby ułatwić sobie życie, zaimportujemy statycznie wszystkie metody tej klasy:
import static org.mockito.Mockito.*;

Teraz reszta naszego testu:
Phone phone = mock ( Phone. class ) ;
Caller instance = new Caller();
instance.call(phone);
verify(phone).connect();

W ten sposób zweryfikowaliśmy, czy Caller wywołał metodę connect na Phone. Jednak to nie wszystko co chcielibyśmy sprawdzić. Metoda connect zwraca pewien status, i w zależności od niego Caller powinien wywołać jeszcze talk lub disconnect. Jak zaprogramować mocka, żeby zwrócił odpowiednią wartość po wywołaniu metody? Nie jest to nic trudnego:
stub (phone.connect()).toReturn(Status.BUSY);

Zatem cały test wyglądałby tak:
Phone phone = mock(Phone.class);
Caller instance = new Caller();
stub(phone.connect()).toReturn(Status.BUSY);
instance.call(phone); verify(phone).connect();
verify(phone).disconnect();

To jednak nie wszystkie możliwości Mockito. W powyższym przykładzie deklarujemy co ma zwrócić Phone jeśli zostanie wywołana na nim metoda connect. Metoda ta nie przyjmuje żadnych parametrów. Co gdyby przyjmowała, i chcielibyśmy żeby mock zwracał różne wartości w zależności od tego z jakim parametrem została wywołana? Załóżmy że Phone ma też metodę say, przyjmującą parametr typu String i zwracającą wartość tego samego typu. Caller wywołuje tę metodę przekazując "Good afternoon" na początku rozmowy, i "Good bye" na końcu. Chcielibyśmy zaprogramować mocka tak, żeby "odpowiadał" tym samym powitaniem i pożegnaniem:
stub ( phone.say ( "Good afternoon" )) .toReturn ( "Good afternoon" );
stub(phone.say("Good bye")).toReturn("Good bye");

Możemy też używać tzw. argument matcherów:
stub(phone.say(anyString())).toReturn("You said something but I could not understand");

W ten sposób zwrócimy określoną wartość niezależnie od tego co dostaniemy w parametrze. Oczywiście można też rzucać wyjątki:
stub(phone.say(argThat(new DirtyWordMatcher())).toThrow(new IllegalArgumentException());

DirtyWordMatcher to nasz własny matcher, który zwraca true jeśli napotka niecenzuralne słowa :)

Inną możliwością jest sprawdzanie czy dana metoda została wywołana daną ilość razy:
verify(phone, times(3)).say();

W ten sposób weryfikujemy czy metoda say() została wywołana 3 razy. Możemy też sprawdzić czy nie została nigdy wywołana, lub sprawdzić czy metody zostały wywołane w odpowiedniej kolejności. Aby dowiedzieć się jak to się robi, odsyłam już do dokumentacji mockito.

Upload do repozytorium mavena

Załóżmy, że mamy własne repozytorium mavena (np. nexusa, opisanego przez Leszka tutaj). Czasem jest potrzeba dorzucenia do takiego repozytorium "cudzej" biblioteki. Np. wtedy, gdy potrzebna nam jej nowa, świeża wersja, której jeszcze nie ma w repozytoriach ogólnodostępnych, ale można ją ściągnąć z internetu.

Przypuśćmy, że dołączyć chcemy bibliotekę httpunit w wersji 1.7. Mamy ją w pliku httpunit.jar w katalogu /home/franek/tmp/httpunit.jar. Nasze repozytorium jest pod adresem http://myserver/maven-repo

mvn deploy:deploy-file -DgroupId=httpunit -DartifactId=httpunit -Dversion=1.7 -Dpackaging=jar -Dfile=/home/franek/tmp/httpunit.jar -Durl=http://myserver/maven-repo -DrepositoryId=main

Maven sam wygeneruje plik POM. Jednak zdecydowanie lepiej jest mu go dostarczyć jeśli tylko takim dysponujemy. Inaczej narażamy się na to, że w wygenerowanym POMie może brakować bibliotek od których httpunit zależy. Załóżmy, że POM leży w katalogu /home/franek/tmp/pom.xml. Aby go dodać, do komendy trzeba dodać parametr -DpomFile=/home/franek/tmp/pom.xml. Jeśli dołączamy POMa, nie trzeba podawać parametrów groupId, artifactId, version i packaging - maven odczyta je z POMa.

Jeśli repozytorium wymaga nazwy użytkownika i hasła, trzeba je jeszcze ustawić w ~/.m2/settings.xml

<settings>
  ...
  <servers>
    <server>
      <id>main</id>
      <username>mvn</username>
      <password>mvn</password>
    </server>
  </servers>
  ...
</settings>

Do biblioteki dorzuconej do repozytorium warto także dołączyć źródła:

mvn deploy:deploy-file -DgroupId=httpunit -DartifactId=httpunit -Dversion=1.7 -Dpackaging=java-source -Dfile=/home/franek/tmp/httpunit-src.jar -Durl=http://myserver/maven-repo -DrepositoryId=main -DgeneratePom=false
Na czerwono oznaczyłem fragmenty, które różnią się w stosunku do komendy służącej do wrzucania jara.

ClockingIT - kolejny ciekawy projekt

Niedawno w naszej firmie zakupiliśmy JIRA. JIRA, jakby ktoś nie wiedział, to zaawansowany system do zarządzania zadaniami. Ma naprawdę spore możliwości, można tworzyć zadania (np. bugi do naprawienia, ale nie tylko), przypisywać je członkom zespołu, prognozować czas wykonania, tworzyć podzadania, skojarzyć bug z wersją w której wystąpił, z wersją w której ma być naprawiony itp. Wygodny w używaniu i mający duże możliwości produkt.

Jednej rzeczy nam jednak w JIRA brakuje - możliwości time trackingu (zliczania ile czasu poświęciło się na dane zadanie). Można co prawda zaznaczać ile się nad zadaniem spędziło, ale nie ma czegoś takiego, że można kliknąć START i czas zaczyna się odliczać, a potem STOP i JIRA automatycznie dodaje tyle godzin/minut ile przepracowaliśmy. Po prostu codziennie trzeba to "ręcznie" lub przy użyciu innych programów liczyć i pod koniec dnia wpisywać do systemu.

Dzisiaj natknąłem się na projekt ClockingIT. Ma właśnie to czego nam brakuje, a jest za darmo! Nie ma co prawda innych rzeczy, które z kolei JIRA oferuje, no ale coś za coś. Jak sama nazwa wskazuje, nastawiony jest głównie na liczenie czasu, a dopiero w drugiej kolejności na zarządzanie zadaniami.

Największy jego brak jaki widzę w porównaniu do JIRA to słabe zarządzanie wersjami i release'ami. Można tylko przypisywać milestone'y do tasków.

A może ktoś z Was zna i używa lub używał ClockingIT? Jeśli tak, chętnie przeczytam o wrażeniach.

Jak stworzyć użytkownika i bazę dla niego - MySQL, Postgres

Zawsze miałem problem z bazami danych. Po instalacji nigdy nie pamiętam jak utworzyć użytkownika i bazę dla niego, tak żeby miał do niej wszelkie prawa, ale nie miał praw do innych baz. Poniżej krótki tutorial jak to zrobić:

MySQL

$ mysql -u root -p
Nie zawsze dodajemy to "-p" - tylko jeśli root ma hasło.

mysql> create user franek identified by 'haslo_frania';
Tworzymy użytkownika "franek", z hasłem "haslo_frania".

mysql> grant all on baza_frania.* to 'franek'@'%';
Znak '%' oznacza że nadajemy prawa użytkownikowi 'franek' niezależnie od tego skąd się połączy. Gdyby zamiast '%' było np. 'localhost' lub '192.168.1.22', znaczyłoby to że takie prawa ma franek tylko jeśli połączy się z tych hostów.

mysql> flush privileges;
mysql> quit

$ mysql -u franek -p
Znowu podłączamy się do serwera, ale teraz już jako użytkownik franek.

mysql> create database baza_frania;
Tworzymy bazę "baza_frania". Możemy w niej tworzyć tabele, zapisywać, zmieniać, generalnie robić wszystko.

PostgreSQL

$ sudo -u postgres psql
W ten sposób uruchamiamy klienta postgresa jako user "postgres". Jest to odpowiednik MySQLowego roota. Przez sudo robi się to na ubuntu, na innych systemach może być inaczej, generalnie chodzi o to żeby uruchomić "psql" jako użytkownik "postgres".

postgres=# create user franek password 'haslo_frania';
Tworzymy użytkownika franek z hasłem "haslo_frania".

postgres=# create database baza_frania owner franek;
W ten sposób utworzyliśmy bazę "baza_frania", której franek jest właścicielem, zatem ma do niej pełne prawa. 

Możemy też stworzyć schema dla użytkownika:
postgres=# create schema moja_schema;

Oraz sprawić, by ta schema była dla niego domyślną:
postgres=# alter user franek set search_path moja_schema;

postgres=# \q
Wychodzimy z narzędzia psql

$ psql -U franek -W -d baza_frania
I podłączamy się jako użytkownik "franek" do bazy "baza_frania". Czasami trzeba jeszcze dodać -h localhost żeby podłączyć się przez interfejs sieciowy, bo możliwość podłączenia się bezpośrednio do bazy często jest zablokowana.

To wszystko.
Pozdrawiam.

Google Gadget - meteo.pl

Witam,

Teraz się trochę pochwalę. Tylko trochę, bo to nie wielkie osiągnięcie, mi jednak się przydaje, może i Wam się przyda. Stworzyłem google gadget. Czyli takie coś co można sobie dodać do spersonalizowanej strony google. Gadget podaje prognozę pogody dla dowolnego miejsca w Europie, w formie wykresów i diagramów. Czyli widzimy dokładnie jaka jest przewidywana temperatura na dany moment, jak się zmienia itd. Zresztą, co ja się tu będę rozpisywał, zobaczcie sami.

Gadget pokazuje to samo co strona http://new.meteo.pl/index_coamps.php po wybraniu "meteogramy".

W konfiguracji gadgetu można wybrać miasto dla którego chcemy widzieć prognozę, lub wybrać "kolumna i wiersz" i wpisać współrzędne punktu z mapy dostępnej na stronie. Wtedy pokazywana będzie prognoza dla tego punktu.

Życzę przyjemnego używania :)

Hudson - user friendly CI tool

Hej,

Niedawno znalazłem bardzo fajne narzędzie do CI (continous integration). Jest nim Hudson, napisał je jeden Japończyk (nie wiem czy to ma znaczenie, ale jakoś czuję że jakieś tam chyba ma ;)).

Ma przyjemny interface i jest wygodny. Generalnie odnoszę wrażenie że wszystko jest bardzo przemyślane i nastawione właśnie na wygodę użytkowania. Można go odpalić przez wywołanie "java -jar hudson.war", a można wrzucić wara do tomcat/webapps i też działa.

Cała konfiguracja odbywa się przez przeglądarkę. Zapisywana jest w dosyć prostych plikach XML, więc jakby ktoś chciał sobie to zautomatyzować (np. wrzucanie 100 projektów i konfigurowanie każdego z osobna to niezbyt przyjemne zajęcie) to zawsze można wygenerować/zmodyfikować sobie XMLe jakimś skryptem (albo programem w javie ;)).

Są też różne różniste pluginy, ja na przykład używam pluginu do Cobertury.

Od niedawna jest to projekt Suna. Kohsuke pracuje w Sunie, zaczął Hudsona jako hobbystyczny projekt open source, ale stał się on na tyle popularny i dojrzały, że Sun przygarnął go pod swoje skrzydła i teraz Kohsuke pracuje nad nim w godzinach pracy, a nie w weekendy i po nocach :)